gepensioneerd vmbo-docent
In de jaarlijkse teambesprekingen die ik in mijn loopbaan meermaals meemaakte, kwam
het voor dat men een onvoldoende duidelijk beeld had van de leerling en zijn omgeving.
Vaak was het al voldoende om door middel van persoonlijke aandacht, praktische hints over ordening, agenda en structuur, soms wat extra hulp bij een vak, ondersteuning te bieden. De student kon daarna op eigen kracht verder gaan.
Hulp die in het reguliere onderwijs op dat moment niet kon worden geboden.
De vrijwilliger kan dat wel. Hij of zij staat op enige afstand van het onderwijsproces en dichter bij de persoonlijk beleving van het maatje. Vanuit die persoonlijk relatie is hij of zij in staat met het maatje tijdens hun een- of tweewekelijkse afspraak vorm te geven aan een systematisch plan van aanpak ter bevordering van een betere houding en/of gedrag, wat meestal ook leidt tot betere studieresultaten.
Om die reden vind ik het maatjesproject van toegevoegde waarde voor het onderwijs en in het
bijzonder voor de ‘zwakke’ leerling/student.
Ik herinner mij nog mijn eerste maatje , een meisje uit de omgeving van Zwolle.
Ze was positief en opgeruimd en had, zo leek het, ambitie . Ze was al wat ouder dan haar klasgenoten.
Ze was halverwege het schooljaar van Zwolle overgeplaatst naar Raalte
In Raalte volgde zij de opleiding Dierenverzorging en Paardenhouderij.
Het duurde ruim twee maanden voor ik een volledig overzicht had van wat er allemaal nog ingehaald
moest worden.
Ik heb in die twee maanden veel geleerd. Ze gaf vooral sociaal wenselijke antwoorden en volgens haar kwam het allemaal goed.
Pas nadat wij zover waren om concrete afspraken te maken over het inleveren van opdrachten bij de docent en het ordenen van een grote papierwinkel kwam meer duidelijkheid over het complete verhaal:
Naast school werkte zij namelijk drie avonden in de week in een restaurant en was daar ook in het weekend oproepkracht. Hierdoor kwam school voor haar op de tweede plaats.
Bij de eerstvolgende teambespreking vertelde haar mentor mij dat zij met haar opleiding in Raalte was gestopt.
Ik ben toen tot de conclusie gekomen dat mijn maatje een heel zelfstandig type was dat haar eigen weg wist te vinden en die ook bereid was te gaan; gesprekken met oud-leerlingen en mede-studenten bevestigen me daarin. Ik heb mijn student daarna uit het oog verloren, maar ben er wel gerust op dat zij erin geslaagd is haar leven naar eigen inzicht vorm en inhoud te geven.