Kim de Vlieg

Kim "De Vlieg" Als ze tegenover mij zit doet ze haar bijnaam alle eer aan: ze staat klaar haar mooie, tere vleugels uit te slaan, erop uit te vliegen en te landen op haar favoriete plek. En de bijnaam, dat vindt ze prima, want met nog drie andere meiden in de klas die ook Kim heten, moest er wel een naam bij om duidelijk te maken wie bedoeld werd.

‘Ik ben begonnen bij het Carmel College met de opleiding Zorg en Welzijn. Daarna heb ik de overstap gemaakt naar opleiding verpleegkunde van Landstede. Daar liep eerst alles soepel; ik moest wel goed m’n best doen, maar kon de uitvoering van mijn taken en opdrachten op school toch in balans houden met mijn vrije tijd. Maar vanaf het tweede jaar veranderde dit. Ik raakte langzamerhand de draad kwijt, had geen overzicht meer op wat belangrijk was, wat ik het eerst moest aanpakken. Dit had ook invloed op mijn gedrag. Waar ik normaal gesproken altijd open en vrolijk in de contacten met mijn omgeving overkom, werd ik toen steeds stiller en meer naar binnen gekeerd. Het kwam zelfs zover dat mijn ouders van school te horen kregen dat ik slecht communiceerde. Iets, wat zij absoluut niet herkenden van mij!

‘Om de situatie te verbeteren heb ik toen begeleiding gehad van het SAB (Student Advies en Begeleiding). Helaas was het aantal contacten beperkt en bleek dit niet voldoende om mijn situatie echt in positieve zin te veranderen. Na afloop van het vastgesteld aantal SAB contacten ben ik vervolgens aangemeld bij het maatjesproject.

Maatje
‘Mijn maatje Theo heeft mij allereerst geholpen een overzicht te maken van al die dingen die in een grote kluwen op mijn bordje lagen. Hiermee zijn wij aan de slag gegaan en hebben een planning gemaakt, prioriteiten vastgesteld. Het moest een combinatie zijn voor zowel school als vrije tijd. Want ik wilde nog wel heel graag blijven sporten; mijn grote passie synchroonzwemmen en paardrijden maken een belangrijk deel uit van mijn leven, daar moest ook plaats voor zijn!

Weer op de rit
In het begin kwamen Theo en ik meestal 1 x per week bij elkaar. Maar het loonde de moeite, want aan het einde van het eerste jaar konden wij beiden met voldoening vaststellen dat ik de zaak weer op een rijtje had en min of meer zelfstandig verder kon werken. Toch heb ik ook daarna nog regelmatig met Theo gesproken; zijn steuntje in de rug heeft mij goed gedaan, bevestigde dat ik op de goede weg was. Gaandeweg werden de onderwerpen van onze gesprekken breder. Zo hebben wij bijvoorbeeld beiden hartelijk moeten lachen over de belevenissen tijdens mijn stage bij een instelling met pg cliënten. Niet óver hen uiteraard, maar over de wisselwerking en het ontroerende contact dat ontstond tussen deze mensen en mijn hond Pepper, die ik in overleg met de leiding tijdens mijn diensten mocht meenemen. Nou is Pepper ook een onwijs lief beest; rustig en invoelzaam wist zij zich een plekje in de harten van deze ouderen te veroveren; ze hebben nog vaak gevraagd wanneer ik haar weer mee kon nemen.
‘Vanaf september start mijn opleiding verpleegkunde aan het Deltion College in Zwolle. Ik zal mij eerst oriënteren op de  verschillende mogelijkheden van het ziekenhuis, al hebben pg cliënten een speciaal plekje in mijn hart; het kan goed zijn dat ik mij later in die richting ga specialiseren.

‘Ik weet zeker dat ‘de vlieg’ nog regelmatig even een rondje boven Raalte zal vliegen om effe bij Theo te landen en hem verslag te doen van het vervolg. Daarnaast blijf ik paardrijden en train en begeleid ik de meisjes tot 10 jaar in het synchroonzwemmen. Ik kijk ernaar uit om dat wat ik bij Theo heb geleerd in praktijk te brengen.