Jan Grijpma: "Nooit te oud om te leren"

Mijn eerste ervaring met een maatje: theorie en praktijk. De jongere is in ontwikkeling, een geestelijk en lichamelijk rijpingsproces voltrekt zich. De omgeving van het kind; de ouders en verzorgers, docenten, mentoren, coaches, kunnen hierbij voorwaarden scheppen in pedagogische en onderwijskundige zin. Persoonlijke betrokkenheid op de leerling/student met zijn of haar leefomgeving is zo’n voorwaarde.

In de jaarlijkse teambesprekingen die ik in mijn loopbaan  meermaals meemaakte, kwam
het  voor dat men een onvoldoende duidelijk beeld  had van de leerling  en zijn omgeving.
Vaak was het al voldoende om door middel van persoonlijke aandacht, praktische hints over ordening, agenda en structuur, soms wat extra hulp bij een vak, ondersteuning te bieden.  De student kon daarna op eigen kracht verder gaan.
Hulp die in het reguliere onderwijs op dat moment niet kon worden geboden.
De vrijwilliger kan dat wel. Hij of zij staat op enige afstand van het onderwijsproces en dichter bij de persoonlijk beleving van het maatje. Vanuit die persoonlijk relatie is hij of zij in staat met het maatje tijdens hun een- of tweewekelijkse afspraak vorm te geven aan een systematisch plan van aanpak ter bevordering van een betere houding en/of gedrag, wat meestal ook leidt tot betere studieresultaten.
Om die reden vind ik het maatjesproject van toegevoegde waarde voor het onderwijs en in het
bijzonder  voor de ‘zwakke’  leerling/student.
Ik herinner mij nog mijn eerste maatje , een meisje uit de omgeving van Zwolle.
Ze  was positief en opgeruimd en had, zo leek het, ambitie . Ze was al wat ouder dan haar klasgenoten.
Ze was halverwege het schooljaar van Zwolle overgeplaatst naar Raalte
In Raalte volgde zij de opleiding  Dierenverzorging en Paardenhouderij.
Het duurde ruim twee maanden voor ik een volledig overzicht had van wat er allemaal nog ingehaald
 moest worden. 
Ik heb in die twee maanden veel geleerd. Ze gaf vooral sociaal wenselijke antwoorden en volgens haar kwam het allemaal  goed.
Pas nadat wij zover waren om concrete afspraken te maken over het inleveren van opdrachten bij de docent en het ordenen van een grote papierwinkel kwam meer duidelijkheid over het complete verhaal:
Naast school werkte zij namelijk drie avonden in de week in een restaurant en was daar ook in het weekend oproepkracht. Hierdoor kwam school voor haar op de tweede plaats.
Bij de eerstvolgende teambespreking vertelde haar mentor mij  dat zij met haar opleiding in Raalte  was gestopt. Ik heb mijn student daarna uit het oog verloren, maar ben er wel gerust op dat zij erin geslaagd is haar leven naar eigen inzicht vorm en inhoud te geven.